Roy Wenzel

In de tekeningen van Roy Wenzel zien we eindeloze variaties van motieven die zich tijdens de eerste elf jaar van zijn leven in zijn autistische brein hebben genesteld. Zeer opvallend is de steeds terugkerende zelf-portret-figuur met uitgestrekte armen achter het vierkante hoofd, het haar overeindstaand, en de mond opengesperd in een stille schreeuw. Bij al zijn tekeningen hanteert hij dezelfde werkwijze, een laag-over-laag techniek over een basisraster van potloodlijnen. Hij heeft de neiging tot composities met lineair perspectief. Dat perspectief ontkracht hij weer door er allerlei voorwerpen of mensen overheen te tekenen, zonder perspectivische vervaging of verkleining. Alle vormen worden vervolgens ingekleurd. Hij gumt uit en vult aan, nu eens om de nadruk te leggen op bepaalde figuren of objecten, dan weer vanwege de compositie. Transparante vormen zijn het resultaat.