Curated by Sjoerd Soeters

“Adorno schrijft in Minima Moralia dat aan de wanden van musea de naast elkaar hangende schilderijen elkaar op leven en dood bestrijden, omdat ze elk representant zijn van een particuliere opvatting, idee, stijl of geloof. Ook in deze meer dan zevenhonderd is er zoveel verschil in uitgangspunt, perspectief, en techniek, dat ik er alleen greep op kon krijgen door er een ordening in aan te brengen en ze te verzamelen op onderwerp. Ik begon met ‘landschappen’, ‘stadsgezichten’, (ik ben nu eenmaal architect en stedebouwkundige), ging door met portretten, dieren, vogels en merkte toen dat die termen nog helemaal niet alle afbeeldingen konden afdekken. Er waren immers ook abstracte voorstellingen die ik onder ‘kleur/structuur’ dacht te kunnen verzamelen, prenten die je als grafiek zou moeten aanduiden en dan waren er ook nog een paar ‘echte schilderijen’, afbeeldingen van mensen in hun omgeving, aan het werk of op straat.

Door het gebruik van deze termen kon ik weliswaar veel van het werk in verzamelingen onderbrengen, terwijl ik me ook heel goed realiseer dat deze werkwijze op geen enkel wijze de pretentie kan hebben van objectief te zijn. Ik heb ongetwijfeld in de veelheid van beelden niet alle diepe lagen, niet alle erin verwerkte betekenissen kunnen zien.

Maar ondanks deze bezwaren hoop ik dat deze manier van ordenen voor de toeschouwers van de aldus geselecteerde beelden een hulp biedt bij het bekijken ervan. Ik ga er daarbij vanuit dat het naast elkaar zien van een hele reeks portretten, landschappen of stadgezichten, een duidelijk en direct inzicht kan geven in de verschillen in opvatting, stijl, materiaalgebruik enz. ervan. 
Het verhaal van Theodor Adorno dus, niet als bezwaar, maar als voordeel.”

Lees meer over de Special Award